Een Calvinist op FACEBOOK
Dus "gelaatsboek".
Misschien heb ik gedacht, toen ik mijn site "MAANDBOEK" noemde, aan facebook!
Het ging me om een dagboek en omdat ik niet elke dag schreef, bedacht ik de naam maandboek.
Zo schrijf ik in de site "MAANDBOEK" wat ik momenteel beleef.
Ook reageer ik op reacties op facebook, die mij bekend zijn als "vrienden op facebook".
In de praktijk maak ik reclame voor mijn sites en reageer ik inderdaad , als het leuk is, op de opmerkingen en de grapjes, die ik wel eens lees.
Veel van deze "vrienden" zijn oud- leerlingen, vroegere collega's en toevallige kennissen. die kwamen aanwaaien.
Bijvoorbeeld mijn zoon woont tegenwoordig in Zweden en dus ken ik aardig wat Zweden als "vrienden op facebook".
Facebook maakt veel reclame voor mogelijke "vrienden op facebook".
Ze gaven mij de tip ook deze keer een "Vriend op Facebook" te kiezen voor iemand met de naam ROMMERT BOONSTRA.
Wat zegt mij deze naam ?
Het blijkt een "vriend te zijn op facebook" van een oud- leerling, die toevallig ook luistert naar dezelfde achternaam.
Dat schept natuurlijk een band!
Onwillekeurig maakt deze naam mij nieuwsgierig.
Ik zoek de naam ROMMY BOONSTRA op bij Facebook.
Het gaat om een kunstenaar, die ook werk toont op Facebook.
Ik begrijp nu de relatie tussen ROMMY BOONSTRA en mijn oud- leerling.
Hij is niet alleen organist, maar ook beroepsfotograaf, met bijzonder werk achter zijn naam.
De naam Rommert Boonstra ken ik van vroeger.
 |
| OOSTERKERK en KAPTEIJNBRUG ............rechts DRIEHOEKJE |
Ik zat in de vijfde klas en voetbalde mezelf een ongeluk.
 |
| Oosterhamrikkade 22a te Groningen |
 |
| J. C. Wirtzschool te Groningen |
Vlakbij de lagere school de J. C. Wirtzschool naast de Oosterkerk bij de Kapteinbrug in Groningen.
Ons huis stond aan de Oosterhamrikkade 22a en had vele kamers, want we hadden een gezin van 11 kinderen.
Ik was het tiende kind kind.
Op school had ik een vriend, met wie ik praktisch elke dag ging voetballen.
Hij zat in een lagere klas, maar dat speelde geen enkele rol.
We speelden met oude mannen als dat nodig was.
De naam van mijn voetbalvriend was Boonstra.
Zijn voornaam herinner ik me niet meer, terwijl ik me wel bewust was van de naam van zijn oudere broer, die ik regelmatig tegen het lijf liep, als ik met de voetballer Boonstra in hun huis ging spelen.
Volgens mij heette zijn broer Rommert en hij was extreem begenadigd.
Ik was vervuld van eerbied en durfde niet veel te zeggen.
Toch was hij bepaald niet uit de hoogte, dus ik kwam er graag.
Ik herinner, dat we van de lagere schhol naar zijn huis via het zogeheten "DRIEHOEKJE", zat ingeklemd tussen het Academisch Ziekenhuis en.de E. Thomassen á Thuessinklaan.
Deze laatste straat bracht je naar het centrum.
Ik moest afslaan bij de Bloemsingel.
Daar woonde volgens mij de familie Boonstra!
De lagere school naast de Oosterkerk
J. C. Wirtzschool (de zesde klas)
Bij het "DRIEHOEKjE" (links zit de voetballer!)
Het DRIEHOEKJE werd gebruikt voor het voetballen , wandelen, uitrusten, enz.
In de zomer waren er als het weer het toeliet "metzies".
We maakten, als er genoeg waren, twee partijen met voetballers met alle leeftijden.
Van zulke "metsies" waren ontzettend leerzaam.
Na schooltijd om vier uur verbleven we even nog op het DRIEHOEKJE.
Er waren 2 meisjes, een tweeling, die er ook nog gingen spelen.
Tegelijkertijd werd er gras gemaaid.
Met een machine met ijzeren messen die in het rond gingen, zonder beveiliging.
Een van de tweeling liep achteruit en struikelde.
Ze viel achteruit met haar armen in de draaiende messen.
Er kwam een ambulance en nam haar mee naar het ziekenhuis..
Ontdaan bleven wij achter en we hoorden op school, hoe het met haar was!
Op de open blekken hadden ze huid geplakt, die ze elders van het lichaam bij elkaar schraapten.
De Oosterkerk
Voorlichting op dit gebied bestaat bij ons uit wat je opsteekt uit gesprekken met oudere broers en zussen en leeftijdsgenoten.
Hoe het puntje bij het paaltje komt, leer ik eens na het voetballen als het gesprek komt op :
"Waar de kindertjes vandaan komen”
Ik ben helemaal niet zo jong meer, misschien een jaar of 10,11 en mij wordt meegedeeld door de jongens met wie ik heb gevoetbald, hoe kinderen gemaakt worden:
"De lul gaat in de kut en er komt zaad uit en dat wordt een baby in de buik van de vrouw”.
Ik geloof er helemaal niets van.
Ik probeer iets voor te stellen bij mijn ouders, maar heb daar teveel moeite mee.
Ik stel mij andere echtparen voor.
Voor mij is het een verbijsterende mededeling en ik ben nauwelijks bereid het te geloven, maar als ook anderen het stelselmatig bevestigen, dan laat je de hoop op iets minder plat wel varen.
Het heeft allemaal te maken met het idee:
Neuken is iets vies en ranzigs, waar je niet of schmoenzelig over praat maar het krijgen van kinderen is een geschenk van God en dat past plotseling naadloos in elkaar?
"METZIE"
Een andere keer hadden we met een aantal jongens een "metzie" gespeeld en we hingen van vermoeidheid rond het gras om uit te rusten.
Plotseling begon iemand te praten over de sex van onze vader en moeder
Speciaal over van zijn ouders.
Hij vertelde hoe zij dat deden met elkaar, als ze een kind willen maken.
Hij wist blijkbaar, hoe dat te werk ging.
Wij luisterden ademloos, wisten wij veel ervan?
Nou helemaal niks.
Thuis werd er niet over gepraat.
Toen wij alles hadden aangehoord, spraken we onderling verder.
We konden het niet geloven.
Volgens ons bestond dat niet.
We gingen dus terug naar onze gewone zaken.
In dit verband stonden we bij de Oosterkerk, twee jongens en twee meisjes uit dezelfde klas .
We wisselden met elkaar kussen.
Als jongen was je verplicht allebei dames een kus te geven en dat ging zomaar een poosje.
Alle mensen konden, als ze langs de kerk liepen of fietsen, kijken naar, wat deze kinderen deden met elkaar, maar dat hoorde bij het spel.
We hadden op de duur een voetbalclub opgericht.
Zomaar, spontaan, in elkaar gezet.
Met een voorzitter, een secretaris, een penningmeester, contributie moest ook worden betaald en wat droegen we?
Een oranje shirt, zwart- oranje kousen en natuurlijk echte voetbalschoenen, afgeleid van Oranje- Nassau.
We speelden overal in de stad. achterin de Korreweg, het "DRIEHOEKJE" en tenslotte vonden we een voetbalveld langs aan de E. Thomassen á Thuessinklaan. waar achter de bodenterrein academische gebouwen en een sportterrein voor de medische studenten.
In alle rust konden we daar voetballen op een echt voetbalveld!
De voetballer Boonstra en Jan Thijs de Haan verdeelden de taken onder elkaar.
Boonstra was voorzitter en ik was Penningmeester.
De contributie stonden we allen af.
Het DRIEHOEKJE werd gebruikt voor het voetballen , wandelen, uitrusten, enz.
In de zomer waren er als het weer het toeliet "metzies".
We maakten, als er genoeg waren, twee partijen met voetballers met alle leeftijden.
Van zulke "metsies" waren ontzettend leerzaam.
Na schooltijd om vier uur verbleven we even nog op het DRIEHOEKJE.
Er waren 2 meisjes, een tweeling, die er ook nog gingen spelen.
Tegelijkertijd werd er gras gemaaid.
Met een machine met ijzeren messen die in het rond gingen, zonder beveiliging.
Een van de tweeling liep achteruit en struikelde.
Ze viel achteruit met haar armen in de draaiende messen.
Er kwam een ambulance en nam haar mee naar het ziekenhuis..
Ontdaan bleven wij achter en we hoorden op school, hoe het met haar was!
Op de open blekken hadden ze huid geplakt, die ze elders van het lichaam bij elkaar schraapten.
De Oosterkerk
Aan de plek waar we zitten in de kerk, kun je zien hoe oud je bent en hoeveel verantwoordelijkheid je kunt dragen.
Aanvankelijk zit ik stijf bij mijn ouders, maar op den duur wordt het touw losser en tenslotte mag ik ook boven zitten en dan het liefst helemaal achteraan met het hoofd op de kerkbank, maar dan ben ik al een puber.
Als het te erg wordt en je ligt te lang met je hoofd zo, dan komt de koster die strategisch ook achteraan zit je een beuk op je rug geven.
Hij vindt dat je netjes moet zitten en hij wil voorkomen dat je in slaap valt of gaat snurken.
Op een gegeven moment hebben we alle oude trucjes om de verveling te verdrijven, zoals het tellen van de orgelpijpen en de stenen in een bepaalde muur opgegeven en zitten we kleine boekjes te lezen van het formaat Dick Bos maar ze staan vol met seksverhalen en tekeningen.
En gedurende de preek lees ik met het hoofd op de bankplank voor me in de boekjes die ik met mijn armen naar beden met moeite vanwege het gebrek aan licht.
Het gaat over zwellende borsten als granaatappels, en allerlei zaken waarmee ik nog geen enkele praktische ervaring heb, maar het is wel leerzaam, vaak leerzamer dan de preek.
Aanvankelijk zit ik stijf bij mijn ouders, maar op den duur wordt het touw losser en tenslotte mag ik ook boven zitten en dan het liefst helemaal achteraan met het hoofd op de kerkbank, maar dan ben ik al een puber.
Als het te erg wordt en je ligt te lang met je hoofd zo, dan komt de koster die strategisch ook achteraan zit je een beuk op je rug geven.
Hij vindt dat je netjes moet zitten en hij wil voorkomen dat je in slaap valt of gaat snurken.
Op een gegeven moment hebben we alle oude trucjes om de verveling te verdrijven, zoals het tellen van de orgelpijpen en de stenen in een bepaalde muur opgegeven en zitten we kleine boekjes te lezen van het formaat Dick Bos maar ze staan vol met seksverhalen en tekeningen.
En gedurende de preek lees ik met het hoofd op de bankplank voor me in de boekjes die ik met mijn armen naar beden met moeite vanwege het gebrek aan licht.
Het gaat over zwellende borsten als granaatappels, en allerlei zaken waarmee ik nog geen enkele praktische ervaring heb, maar het is wel leerzaam, vaak leerzamer dan de preek.
Hoe het puntje bij het paaltje komt, leer ik eens na het voetballen als het gesprek komt op :
"Waar de kindertjes vandaan komen”
Ik ben helemaal niet zo jong meer, misschien een jaar of 10,11 en mij wordt meegedeeld door de jongens met wie ik heb gevoetbald, hoe kinderen gemaakt worden:
"De lul gaat in de kut en er komt zaad uit en dat wordt een baby in de buik van de vrouw”.
Ik geloof er helemaal niets van.
Ik probeer iets voor te stellen bij mijn ouders, maar heb daar teveel moeite mee.
Ik stel mij andere echtparen voor.
Voor mij is het een verbijsterende mededeling en ik ben nauwelijks bereid het te geloven, maar als ook anderen het stelselmatig bevestigen, dan laat je de hoop op iets minder plat wel varen.
Het heeft allemaal te maken met het idee:
Neuken is iets vies en ranzigs, waar je niet of schmoenzelig over praat maar het krijgen van kinderen is een geschenk van God en dat past plotseling naadloos in elkaar?
Als je klein bent en je zit in de kerk, ben je wat de preek betreft afhankelijk van de instelling van de dominee.
Langzamerhand bouwen ze de preek zo op dat het begin van de preek bestemd is voor de kinderen onder de volwassenen en de kleine mensen.
Meestal ben ik daar op gespitst en vaak probeer ik ook de rest van de preek uit te luisteren, maar dat valt niet mee.
Al gauw zit je om je heen te loeren en mensen in je omgeving te begluren.
Soms is er een meisje in de buurt dat je leuk vindt en je probeert oogcontact te maken en als ze per ongeluk kijkt, wend je het hoofd af, maar wel even een tel nadat zijn gezien heeft dat je kijkt.
Verder tel je af en toe alles wat los en vast zit.
Zo kun je het aantal hoeden tellen.
Hoe oud je bent blijkt, ook uit het staan bij het bidden.
In het begin van mijn kerkbezoek gaan de mannen nog keurig staan bij elk gebed dat wordt uitgesproken tijdens de dienst.
Als je als jongen je zelf een kerel vindt, dan ga je ook staan en je hebt het gevoel dat je erbij hoort en serieus genomen wordt.
Hoe oud moet je zijn?
Ik denk zo’n 12 jaar.
Langzamerhand bouwen ze de preek zo op dat het begin van de preek bestemd is voor de kinderen onder de volwassenen en de kleine mensen.
Meestal ben ik daar op gespitst en vaak probeer ik ook de rest van de preek uit te luisteren, maar dat valt niet mee.
Al gauw zit je om je heen te loeren en mensen in je omgeving te begluren.
Soms is er een meisje in de buurt dat je leuk vindt en je probeert oogcontact te maken en als ze per ongeluk kijkt, wend je het hoofd af, maar wel even een tel nadat zijn gezien heeft dat je kijkt.
Verder tel je af en toe alles wat los en vast zit.
Zo kun je het aantal hoeden tellen.
Hoe oud je bent blijkt, ook uit het staan bij het bidden.
In het begin van mijn kerkbezoek gaan de mannen nog keurig staan bij elk gebed dat wordt uitgesproken tijdens de dienst.
Als je als jongen je zelf een kerel vindt, dan ga je ook staan en je hebt het gevoel dat je erbij hoort en serieus genomen wordt.
Hoe oud moet je zijn?
Ik denk zo’n 12 jaar.
Indrukwekkend is het avondmaal, maar je moet er voor gaan zitten.
Aanvankelijk duren de kerkdiensten met het heilig avondmaal erg lang.
Zo’n dienst kan wel tot 2 klokuren uitlopen.
Voor in de kerk staan dan tafels klaar waar het brood wordt gebroken door de predikant en de wijn wordt aangesipt, als teken van het bloed en het lichaam van Christus.
De symboliek is prachtig en spreekt ook ons kinderen aan.
“Neemt en eet, drinkt allen daaruit".
Deze zinnen raak je nooit weer kwijt:
"tot vergeving van zonden".
Steeds ondergaat een deel van de kerk het ritueel.
Het aantal tafels is beperkt, dus gaan de avondmaal gasten groep voor groep aanzitten en nemen brood en wijn tot zich.
De glanzende zilveren bekers, schitteren door het licht, dat via de glas in loodramen binnenvalt.
De soberheid van de predikant in de zwarte toga past precies bij de plechtigheid en het meest indrukwekkend is het zwijgen van de mensen die heen en weer schuifelen door de kerk onder stemmige orgelmuziek om hun deel aan de tafel te ontvangen.
Aanvankelijk duren de kerkdiensten met het heilig avondmaal erg lang.
Zo’n dienst kan wel tot 2 klokuren uitlopen.
Voor in de kerk staan dan tafels klaar waar het brood wordt gebroken door de predikant en de wijn wordt aangesipt, als teken van het bloed en het lichaam van Christus.
De symboliek is prachtig en spreekt ook ons kinderen aan.
“Neemt en eet, drinkt allen daaruit".
Deze zinnen raak je nooit weer kwijt:
"tot vergeving van zonden".
Steeds ondergaat een deel van de kerk het ritueel.
Het aantal tafels is beperkt, dus gaan de avondmaal gasten groep voor groep aanzitten en nemen brood en wijn tot zich.
De glanzende zilveren bekers, schitteren door het licht, dat via de glas in loodramen binnenvalt.
De soberheid van de predikant in de zwarte toga past precies bij de plechtigheid en het meest indrukwekkend is het zwijgen van de mensen die heen en weer schuifelen door de kerk onder stemmige orgelmuziek om hun deel aan de tafel te ontvangen.
 |
| OOSTERKERK en DRIEHOEKJE |
Interessant is het ook om te kijken wie in het gedeelte van de kerk blijft zitten als de omgevenden opstaan om naar de tafels te lopen.
Zij zijn volwassen, maar hebben geen belijdenis gedaan en mogen dus niet deelnemen aan het avondmaal.
Je vindt dat zielig en vaak is dat ook wel zo.
Het zijn mensen die zich zo schuldig voelen, dat ze de stap om in een volle kerk hun geloof te belijden niet aandurven.
Het zijn de kerkelijk pubers met een wel overdreven sterk ontwikkeld geweten.
Ik doe het zelf ook niet, als ik rond de twintig jaar ben, want dan gebeurt het meestal. Toch gebeurt het wel namelijk tijdens de doopdienst van mijn zonen, een tweeling. Samen met Heleen doe ik belijdenis.
Is het er toch van gekomen.
In de kerk maakt dat best veel indruk.
Twee kinderen dopen en zelf als vader en moeder belijdenis doen.
Zij zijn volwassen, maar hebben geen belijdenis gedaan en mogen dus niet deelnemen aan het avondmaal.
Je vindt dat zielig en vaak is dat ook wel zo.
Het zijn mensen die zich zo schuldig voelen, dat ze de stap om in een volle kerk hun geloof te belijden niet aandurven.
Het zijn de kerkelijk pubers met een wel overdreven sterk ontwikkeld geweten.
Ik doe het zelf ook niet, als ik rond de twintig jaar ben, want dan gebeurt het meestal. Toch gebeurt het wel namelijk tijdens de doopdienst van mijn zonen, een tweeling. Samen met Heleen doe ik belijdenis.
Is het er toch van gekomen.
In de kerk maakt dat best veel indruk.
Twee kinderen dopen en zelf als vader en moeder belijdenis doen.
"METZIE"
Een andere keer hadden we met een aantal jongens een "metzie" gespeeld en we hingen van vermoeidheid rond het gras om uit te rusten.
Plotseling begon iemand te praten over de sex van onze vader en moeder
Speciaal over van zijn ouders.
Hij vertelde hoe zij dat deden met elkaar, als ze een kind willen maken.
Hij wist blijkbaar, hoe dat te werk ging.
Wij luisterden ademloos, wisten wij veel ervan?
Nou helemaal niks.
Thuis werd er niet over gepraat.
Toen wij alles hadden aangehoord, spraken we onderling verder.
We konden het niet geloven.
Volgens ons bestond dat niet.
We gingen dus terug naar onze gewone zaken.
 |
| OOSTERKERK |
We wisselden met elkaar kussen.
Als jongen was je verplicht allebei dames een kus te geven en dat ging zomaar een poosje.
Alle mensen konden, als ze langs de kerk liepen of fietsen, kijken naar, wat deze kinderen deden met elkaar, maar dat hoorde bij het spel.
We hadden op de duur een voetbalclub opgericht.
Zomaar, spontaan, in elkaar gezet.
Met een voorzitter, een secretaris, een penningmeester, contributie moest ook worden betaald en wat droegen we?
Een oranje shirt, zwart- oranje kousen en natuurlijk echte voetbalschoenen, afgeleid van Oranje- Nassau.
 |
| Interieur Oosterkerk |
In alle rust konden we daar voetballen op een echt voetbalveld!
De voetballer Boonstra en Jan Thijs de Haan verdeelden de taken onder elkaar.
Boonstra was voorzitter en ik was Penningmeester.
De contributie stonden we allen af.
Rommert Boonstra is 2 jaar ouder dan ik.
Zijn broer was, waarschijnlijk één jaar jonger dan ik.
Zo moet hij er ongeveer uitgezien hebben in mijn gedachten.
Met zijn broer had ik dus een voetbalclub opgericht, waarvan hij de voorzitter was.
Ik was de penningmeester.
Op een gegeven moment moest er geld op de tafel komen.
En dat gebeurde door de penningmeester.
Helaas kon ik niets laten zien.
Ik had "geleend" uit de kas van de voetbalclub.
De voorzitter klaagde en begreep het niet.
We hadden op een gegeven moment ruzie en hij liep weg.
Om het toch eens goed uit te leggen, liep ik achter hem aan!
Hij keek om en zag mij komen.
Waarschijnlijk kwam ik achter hem om hem een pak slaag te geven.....en hij versnelde.
Maar, eerlijk ik kwam om met hem te praten, om het uit te leggen en ik versnelde.
Dit moest uit de wereld.
Hij keek weer om en zag, dat ik versnelde.
Vervolgens legde hij er een schepje boven op.
De poppen waren nu aan het dansen.
Op den duur besloot ik het om het op te geven.
We hebben nooit meer een gesprek gevoerd.
Nu ik tegen 70 jaar loop, ben ik deze gebeurtenis nog niet vergeten en zijn broer, die ik wel eens ontmoette.
En waar ontmoet ik zijn broer, Rommert Boonstra.............. op facebook.
Het vreemde is, dat ik de naam Rommert heb onthouden en niet de naam van zijn jongere broer, met wie ik zo vaak voetbalde.
Alleen onthield ik, dat hij een vervelde neus door de zon ....maar de voornaam weet ik niet meer en helaas kon ik over , wat er was gebeurd, niets meer uit leggen aan hem...... .....tot deze dag!
(Zo Calvinistisch waren wij............en zijn wij nog!)
Rommert Boonstra
24 juni
Eerst hadden we dominee Vroon. Ik zie op internet dat hij Ferdinand heette. En dominee Reeskamp heette bij nader inzien Willem. Ze wisten precies wat God met ons voorhad en dat was voornamelijk hel en verdoemenis. Er is heel wat van dat goedje over me heen gegoten toen ik klein was. Verder waren er ouderlingen en diakenen, die ook veel verstand hadden van dood en ondergang. Autorijden op zondag was een ernstige zonde. En sex voor het huwelijk was zo mogelijk nog erger.
Eerst hadden we dominee Vroon. Ik zie op internet dat hij Ferdinand heette. En dominee Reeskamp heette bij nader inzien Willem. Ze wisten precies wat God met ons voorhad en dat was voornamelijk hel en verdoemenis. Er is heel wat van dat goedje over me heen gegoten toen ik klein was. Verder waren er ouderlingen en diakenen, die ook veel verstand hadden van dood en ondergang. Autorijden op zondag was een ernstige zonde. En sex voor het huwelijk was zo mogelijk nog erger.
Dank zij het stimulerende werk van al deze heren (vrouwen moesten hun mond houden) ben ik goed terecht gekomen. Dichter en beeldend kunstenaar. Erger en beter is niet mogelijk.
(facebook)
Dat weet je nu , als je realiseert, welke dingen je bezig hielden en nog bezighouden.
Rommert Boonstra op het internet
Rommert Boonstra
Boonstra werkte in Rotterdam en woont momenteel deels in Rotterdam en deels in Frankrijk. Hij wordt beschouwd als een van de grondleggers van de geënsceneerde fotografie in Nederland. Een voorbeeld hiervan is de uitgave Natura ex machina.
Zijn poëzie ontstaat vaak tijdens het maken van wandelingen. Het landschap, vaak dat van Bourgondië, staat centraal in zijn werk. Ook zijn commentaar bij zijn foto's is van dichterlijk gehalte.
Bundels[bewerken]
- Het scheppen van een nutteloos verleden, Manteau, Antwerpen, 1985
- De geschiedenis van het vergeten, Triona Pers, Houwerzijl, mei 2001
- In diverse bloemlezingen zijn gedichten van Rommert Boonstra opgenomen.
(WIKIPEDIA)
Rommert Boonstra was directeur van de schouwburg te Assen (1969-1972) en van schouwburg De Lantaren/Het Venster te Rotterdam (1972-1978), kunstcriticus bij het Nieuwsblad van het Noorden, Elseviers Magazine, Avenueen NRC Handelsblad, tot hij, daarin bijgestaan door een zware, maar tijdelijke verlamming en een nieuwe liefde het besluit nam om zelf kunst te gaan maken.
Sedertdien werkte hij aan geënsceneerde foto's, objecten, gedichten en een dagboek. De foto's zijn wereldwijd te zien geweest, bijvoorbeeld in het Centre Pompidou te Parijs en bij Trajecta te Barcelona.
Gedichten publiceerde hij in o.a. 'De Gids' en 'De Tweede Ronde'. In 1985 verscheen zijn eerste bundel Het scheppen van een nutteloos verleden bij Manteau, Antwerpen.
In Groningen-Stad zijn op twee plaatsen gedichten van hem te vinden: op de stoep voor zijn voormalig woonhuis, Eeldersingel 38a, en op een muur in de tuin van het Natuurmuseum.
Boonstra resideert afwisselend te Rotterdam en Bourgondië.
ROMMERT BOONSTRA
Rommert Boonstra - Groningen en ik
|
Rommert Boonstra werd geboren op 7 april 1942 in Groningen. Hij was schouwburgdirecteur (schouwburg Assen en theater De Lantaren te Rotterdam) en kunstcriticus. Vanaf 1978 maakt hij zelf kunst: geënsceneerde foto's, objecten en gedichten. Twee van zijn gedichten zijn te vinden in de openbare ruimte van Groningen. Een is te zien op de muur van het voormalige Natuurmuseum en een ander staat geschreven op de stoep aan de Eeldersingel, voor zijn ouderlijk huis.
Boonstra is een van de grondleggers van de geënsceneerde fotografie in Nederland. Hij legt geen bestaande situaties vast, maar creëert deze speciaal voor de foto. Zo ontstaan taferelen van verschillende voorwerpen en materialen. Herinneringen spelen in zijn werk een belangrijke rol. Omdat hij een groot deel van zijn leven in Groningen woonde – nu woont hij in Rotterdam – maakt ook de stad deel uit van zijn beeldenreservoir. In zijn beginjaren bouwde Boonstra op zijn atelier kleine theatrale scènes die hij met een groothoeklens vastlegde. Nu zoekt hij zijn materiaal rechtstreeks op internet en verwerkt het tot een soort fotografische collages.
Boonstra publiceerde over kunst en reizen in Elsevier Magazine, Avenue, het NRC-Handelsblad, Op Pad, het Rotterdams Dagblad en het Nieuwsblad van het Noorden. Ook was hij docent fotografie aan de Rijksacademie in Amsterdam, de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht en de AKI in Enschede. Zijn werk hing jarenlang in 800 treinen
Boonstra is een van de grondleggers van de geënsceneerde fotografie in Nederland. Hij legt geen bestaande situaties vast, maar creëert deze speciaal voor de foto. Zo ontstaan taferelen van verschillende voorwerpen en materialen. Herinneringen spelen in zijn werk een belangrijke rol. Omdat hij een groot deel van zijn leven in Groningen woonde – nu woont hij in Rotterdam – maakt ook de stad deel uit van zijn beeldenreservoir. In zijn beginjaren bouwde Boonstra op zijn atelier kleine theatrale scènes die hij met een groothoeklens vastlegde. Nu zoekt hij zijn materiaal rechtstreeks op internet en verwerkt het tot een soort fotografische collages.
Boonstra publiceerde over kunst en reizen in Elsevier Magazine, Avenue, het NRC-Handelsblad, Op Pad, het Rotterdams Dagblad en het Nieuwsblad van het Noorden. Ook was hij docent fotografie aan de Rijksacademie in Amsterdam, de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht en de AKI in Enschede. Zijn werk hing jarenlang in 800 treinen
Rommert Boonstra
Fotografie, Dichter
Geboren te Groningen in 1942
Rommert Boonstra begon als kunstcriticus, werd theaterdirecteur, dichter, professioneel voetreiziger en tenslotte fotograaf. Dit alles speelt in zijn geënsceneerde beelden mee. Sinds 1980 maakt Boonstra veelvuldig ensceneringen voor de camera. Zijn eerste bühne was een kartonnen doos waarvan één zijde was verwijderd. Het was een theater van de armoede. De acteurs waren stokjes en stenen, papiersnippers, draad en ander goedkoop en gemakkelijk verkrijgbaar materiaal. In de loop der tijd kregen zijn ensceneringen meer glans en allure.
Rommert Boonstra's tableaus suggereren grenzeloze ruimten. Miniatuur-bühnen zijn zeker de meest poëtische en fantasierijke vorm van geënsceneerde fotografie, maar net als in literaire sprookjes houdt Boonstra in zijn decors kleine, venijnige verrassingen voor ons in petto. Ondergang en verval zijn nooit ver weg, hoe fraai ze ook vermomd zijn. Dood en verderf kunnen ieder moment toeslaan.
Tegenover de geestelijke dorheid van deze tijd zet Boonstra zijn bolwerken van theatraliteit. De beeldenstorm wordt bestreden met een bombardement van beelden. Maar, zo lijken de beelden toch ook te zeggen, uiteindelijk wacht ons allen hetzelfde lot. Ze relativeren zichzelf, nadat ze eerst hoog van de toren hebben geblazen. De kathedraal kan elk moment weer in een papiertje veranderen, de steen kan weer een steen worden. Niets is wat het lijkt en soms toch ook weer wel. Boonstra wil dat de ruimtes die hij fotografeert in de eerste plaats overdonderend zijn, maar tegelijk moeten ze iets onwerkelijks hebben. De foto's moeten er als het ware groots en meeslepend uitzien, maar bij nadere beschouwing blijken ze uit alledaagse voorwerpen te zijn opgebouwd; van broccoli tot garnalen, van glasscherven tot vissenkoppen. Boonstra zoekt naar het dubbele: het moet indrukwekkend zijn en tegelijk roepen dat het niets voorstelt. De foto's van Rommert Boonstra houden ons voor dat mensen figureren in hun eigen dromen.
Rommert Boonstra woont en werkt in Rotterdam en is autodidact.
Kunstveiling.nl
Link:
Rommert Boonstra
Biografie Rommert Boonstra
De werkwijze van Rommert Boonstra zou in traditioneel-fotografische termen het best als ‘table-top’-fotografie kunnen worden omschreven. Binnen de hedendaagse beeldende kunst spreekt men van geënsceneerde, geconstrueerde of gemanipuleerde fotografie. Hij rangschikt voorwerpen en/of afbeeldingen van allerlei aard op een tafel of in een soort doos, daarbij gebruik makend van glasplaten, spiegels en kunstlicht. De camera bevindt zich tijdens de opname slechts op zeer kleine afstand van het opgebouwde tafereel.
Zelf zegt hij: “De onwerkelijkheid betrappen, dat is waar ik op uit ben. De onwerkelijkheid van het verleden, de onwerkelijkheid van de tijd: de onwerkelijkheid van materie die in licht oplost. Ik weet het niet. Dat zou mijn lijfspreuk kunnen zijn. Ik tast in het duister. Ergens in mijn lichaam is een geheime afdeling bezig, waar in stilte en zonder na te denken beslissingen worden genomen. Ik heb geleerd erop te vertrouwen, zoals men vroeger op orakels vertrouwde.”
Kaashandel Boonstra & Hoekstra was gevestigd aan de Eendrachtskade ZZ te Groningen.
Het kaaspakhuis werd in 1916 gebouwd. Rommert Boonstra geboren in 1885 in Oudega (Fr.)
was één van de eigenaren. Het pand staat ingeklemd tussen nieuwbouw en de betonnen gevelreclame
toont al tekenen van verval.
Het kaaspakhuis werd in 1916 gebouwd. Rommert Boonstra geboren in 1885 in Oudega (Fr.)
was één van de eigenaren. Het pand staat ingeklemd tussen nieuwbouw en de betonnen gevelreclame
toont al tekenen van verval.
Het "DRIEHOEKJE"
Deze hardlopers kwamen langs het "DRIEHOEKJE".
Ikzelf bleef op het "DRIEHOEKJE", maar deed wel iets op mij conditie.
Dat was de looppas op het grintpad, dat was aangelegd rond het "DRIEHOEKJE"
We gingen dan wel eens rondjes lopen, maar vergaten wel te stoppen.
We bleven maar lopen.....totdat een oudere heer, die ons had geobserveerd.......
...........en wachtte, totdat wij hem weer dreigden te voorbijgaan........vervolgens wenkte hij ons ........uit beleefdheid stopten we dan maar om te kijken welke boodschap hij had.
Hij vroeg, of wij aan het hardlopen waren.
"Ja, dat was wel zo!!"
"Hoelang lopen jullie......... zo........ al"
"Dat weten we niet precies, maar wel lang"
"Dan moeten jullie nu toch maar eens stoppen......straks krijgen jullie misschien een hartinfarct"
Van zijn tekst, daar schrokken we toch en we besloten toch maar te stoppen!
ACTUEEL:
Rommert Boonstra
Ik dacht dat ik Groningen vergeten was, maar nee hoor, Groningen wordt steeds onvergetelijker.
Nergens is de leegte mooier en intenser.
Er zijn eindeloos veel middeleeuwse kerkjes.
Het wad- dat is me wat.
Ook zijn er wierden om het hoofd boven water te houden.
En borgen.
En gigantische boerderijen.
Reacties
Een reactie posten