De ULO/MAVO van Noordhorn
Tekenwerk van FOLKERT DE HAAN
Geëmigeerde Wim Smit geniet van 'REÜNIE'bij vv. Zuidhorn
"LATEN WE ALLEMAAL EEN BEETJE ZIJN ZOALS JAN"
NOORDHORN/ZUIDHORN- Halverwege de jaren 80 was hij één van de dragende spelers van het eerste zaterdagelftal van de vv Zuidhorn.
Het elftal kende in die jaren grote successen en klom op van wat toen de onderafdeling heette, naar de afdeling KNVB door twee opeenvolgende kampioenschappen.
Het laatste jaar kreeg doelman Geert Bos slechts drie tegendoelpunten.
De 64- jarige Willem Harke Smit, beter bekend als Wim, was afgelopen zaterdag weer terug daar, waar het allemaal gebeurde.
Een bijzondere middag in meerdere opzichten.
Het was het weerzien met veel oude bekenden, maar vooral ook met Robbie Brilstra.
De twee kenden elkaar vanuit het jeugdvoetbal en waren beide talenten.
Robbie kreeg een ernstig ongeluk en werd nooit meer de oude.
In 2002 vertrok Wim naar Nieuw Zeeland.
De twee zagen elkaar meer dan 30 jaar niet, maar afgelopen zaterdasg was er de hereniging.
En waar kan dat beter dan op het voetbalveld.
Het werd een middagje Zuidhorn om niet snel te vergeten.
"Dit was echt een prachtige middag", vertelt Wim.
"Zoveel oude bekenden heb ik weer gezien.
Het bestuur van de club die ons meer dan welkom heeft ontvangen.
Pim Stigter, Willem Brouwer, Bennie Kok, meneer Kapma en Henk Schultinga.
O, slechts enkele te noemen.
Prachtig om die allemaal weer te zien.
Maar het aller bijzonderste om Robbie weer te ontmoeten.
Het was vroeger zo'n groot talent.
Een super aardige gast ook".
Uiteraard stonden beide mannen bekend om hun paardenstaart, die ze hadden om hun lange haren in bedwang te houden.
"Dat doet mij, maar geweldig om te zien dat Robbie in Jan Tempel, een oud Noordhorner, een vriend heeft die om hem geeft en dat ook laat zien.
Iedere twee weken trekt hij er met Robbie op uit.
Al jaren lang.
Prachtig.
Soms worden mensen in meer of mindere mate afhankelijk van de ander.
Dan is het zo belangrijk om te zien dat er mensen opstaan en er zijn.
Helemaal in deze tijd waarin we toch steeds meer van elkaar vervreemden".
De bewonderende woorden van de oud- Noordhorner zullen voor zijn bekenden vertrouwd overkomen.
Wim stond bekend om zijn sociale inslag.
Hij werkte zijn als maatschappelijk werker en was altijd begaan met die mensen die het lastig hadden.
Buiten de boot vielen.
Zijn hart ging uit naar, mensen die van het rechte pad raakten.
Het ging zijn voetballende collega's wat te ver, want Wim weigerde een doorgebroken speler neer te halen tot ongenoeg van mensen als de Henk Schultinga's en Geert Bossen van deze wereld die daar wat minder moeite mee hadden.
:"Ja", lacht Wim.
"Er waren spelers bij die dat niet begrepen.
Maar ik vond dat die speler het dan had verdiend om te scoren en daarbij ben ik altijd tegen iedere vorm van geweld geweest.
Dan zou het raar zijn wanneer ik iemand van achteren neerschopte:.
Zijn pacifistische gedachtegoed bracht Wim uiteindelijk uiteindelijk in Nieuw Zeeland.
"Er waren natuurlijk wel meerdere redenen om te verhuizen naar Nieuw Zeeland is een heel vredig land met ook nog een klimaat, dat me erg aanspreekt.
Bovendien een land dat het verdomd om op de schoot van de USA te zitten.
Dat sprak me aan.
Natuurlijk heb ik Nederland en voetbal gemist en ik vind het heerlijk om nu weer een tijdje terug te zijn", aldus Wim.
Ook de gezondheid van Wim bleef niet wat het was.
"Tijdens het hardlopen merkte ik een rare beweging in twee vingers", laat hij weten.
"Later kwam daar nog een been bij dat beetje achterbleef.
Ik werkte zelf met mensen die Parkinson hebben en op een dag wist ik het in eens zeker:
Ik heb het ook.
Ik heb de ziekte van Parkinson:
In een ziekhuis werd de diagnose bevestigd.
Een harde dreun en langzaam volgde de aftakeling.
Middels medicijnen kon hij zijn werk blijven doen, maar zonder pillen moest Wim kruipend de trap op en was de stok zijn beste vriend.
Uiteindelijk kwam de vroegere hippie in aanmerking voor een bijzondere operatie.
"In Nieuw Zeeland is deze operatie zeldzaam", laat Wim weten.
"Ze voeren er maar enkele tientallen per jaar uit en het criterium om er voor in aanmerking te komen is streng.
Ze hebben mijn hoofd open gemaakt en via twee gaten een paar elektroden ingebracht die weer verbonden zijn met een kastje in mijn borstkast.
Die elektroden sturen signalen naar mijn hersenen, waardoor ik veel minder last heb nu.
Ik leef zelfs zonder medicijnen".
Om en met een dankbare glimlach aan toe te voegen:
"Ik heb een deel van mijn leven weer terug gekregen.
Dat is gewekdig".
Wim kan uren praten over zijn tijd in Noordhorn en bij de voetbalclub.
Over de promoties die de vereniging naar de vierde klasse brachten.
Over de de finale van de Westerkwartier-bokaal waarin Zuidhorn als tweedeklasser in de onderafdeling Grijpskerk, dat uitkwam in de tweede klas van de KNVB versloeg.
Over de derde plaats die werd veroverd tijdens de landelijke kampioenschappen.
Over zijn favoriete voetballer Wout de Wind, over Bennie Kok, de grote opruimer, die niet aan opbouwen deed maar alles naar voren schoot (vegen) en over de doelman Geert Bos met zijn gewekdige reflexen op de lijn.
 |
| Geert Bos...het tweede tafeltje. naast Dirk Ram! |
Over zijn tijd met zijn vrienden toen ze met hun lange haren zich als heuse hippie door de behoudende dorpen als Zuid-en Noordhorn bewogen.
Wim Smit.
Lang weg uit Nederland.
Er is veel veranderd.
Maar iets is hetzelfde gebleven.
Zijn sociale inslag en bewogenheid met medewemsen.
Wim luisterde en sprak.
Over plezier en pijn.
Over verleden en het nu.
Het wordt even stil in het eigen home van Zuidhorn.
Grote blauwe ogen kijken ernstig.
"Hier zit Robbie, in een rolstoel.
Hij komt onder de mensen, onder andere dankzij Jan Tempel.
Mensen, laten we naar elkaar omzien en allemaal een beetje zijn als Jan".
Aldus Wim.
Uit:
de STREEKKRANT
De foto's, die nog bestaan, van sommige klassen op de mavo uit Noordhorn
Hij heeft nog geen lang haar!(Hij zit naast Daan de Jager)
Deze leerlingen zat toen in klas 3.
Ze werden opgeleid voor het ulo-diploma!
Als leraar van de mavo uit Noordhorn speelde ik in het eerste van de zaterdagafdeling.
We konden toen kampioen worden en promoveren naar de eerste onderafdeling.
Het ging om Zuidhorn,Leek (VEV) en Knickerbokkers .
De leider van het eerste zaterdagelftal was Pastoor (?) en hij maakte de opstelling met de aanvoerder (dat was ik)
We hielden het lang vol.
Helaas werden we niet de eerste.
Binnen onze vereniging werd besloten de oudere spelers niet meer op te stellen in het het eerste elftal.
Ruim baan voor jongere spelers, waaronder Wim Smit.
Het speet mij, want dat betekende, dat ik niet meer kon spelen met oud- leerlingen, waaronder Wim Smit en Geert Bos!
Af en toe speelde ik in het veteranenelftal...en we promoveerden ook nog....maar het bleef toch sneu.
Bennie, die speelde in het eerste elftal na mijn optreden, speelde ook in de Zuid tegen Noord van Noordhorn met mij.
Inderdaad Bennie stuurde ons allemaal naar voren en bleef als een slot voor de keeper.
Dat was inderdaad "VEGEN".
Bennie was een "VEGER" in elke wedstrijd, waarin hij speelde!
De AUSPUTZER zouden de Duitsers zeggen!
Lagere school Geert Waldastraat...hoofd der school Wiechers
De onderst rij....Wim Smit van rechts, nummer vier
Reacties
Een reactie posten